img 1817 1Zal ik mijn vuile was buiten hangen of zal ik dat niet doen en als jullie dan vragen:Alles goed? dat ik dan zeg: ja, prima. Dat is een optie. Een optie die ik te vaak kies, omdat ik zelf al moe word van mijn tegensputterende lijf (momenteel in darmpijn- en diarreemodus), laat staan iemand die dat moet aanhoren. Het beste is gewoon doen of er niets aan de hand is en hopen, bidden en vertrouwen dat het wel weer snel over is. Natuurlijk doe ik dan nog iets fout, ik vul in voor een ander en dat is natuurlijk niet de beste optie voor een eerlijke conversatie.

Daarom in dit blog: de darmkrampen van Annet, het hoe en waarom in drie delen! GEINTJE! Niet wegklikken. Ik heb mijn irritante lijf maar een beetje links laten liggen (hoewel rechts beter is, omdat anders mijn hart door alle consternatie weer uit zijn ritme schiet). Ik heb me gericht op de positieve dingen des levens: mijn cursus, haakwerk (half liggend, lekker voor mijn nek) en mijn mannen. Bovendien zocht ik een oplossing voor mijn uitgelubberde jurkje en jullie dachten met me mee. Lief! . Toen ik daarnaast ook nog op zoek was naar inspiratie voor mijn blog van vandaag, waar ik blijkbaar hardop een opmerking over maakte, liet mijn jongste zich ontvallen: “Dan blogt u toch over ons!” Wat een goed idee!!! Dus bij deze een update over mijn mannen.

Mijn echtgenoot vertrok in alle vroegte en keerde rond vijven huiswaarts. Toen heeft hij ook nog (zonder mopperen) eten klaargemaakt, want mijn maag was inmiddels ook in alle staten! Wat een schat, hè? Ja, ik mag niet klagen. Ik heb het prima met hem getroffen (of dit andersom ook zo is?). Ik hoop, bid en vertrouw erop dat het zo is.

De oudste is gisterochtend weer naar zijn kamer vertrokken. Hij was vrijdag thuis gekomen met een hoop was en een flinke verkoudheid. Al snuitend heeft hij Pasen doorgetrompetterd en is inmiddels weer op zijn stek aangekomen (ontsnotterd en al). Wel met een tussenstop (dus even heen en weer terug naar huis), want zijn sportoutfit ontbrak. Ik kreeg een appje met de melding dat ie nog even terugkwam om die op te halen. Dat vond ik wel sneu voor hem, dus ik heb mijn zieke lijf in de auto gehesen en ben naar het station gereden om het vergetene (en zijn schone dekbedovertrek) te overhandigen. Anders had hij ook nog een halfuur heen en weer naar huis moeten fietsen en ik lag toch maar een beetje met mijn cursus op de bank. Bedankt mam, een zwaai en daar ging ie weer. Hij keek nog even om (yes!) en dan duurt het weer tot vrijdag voor hij terug is. Dag betrouwbaar, stabiel mens (lijkt op zijn vader) Love you!

Meteen heb ik even de gelegenheid te baat genomen om in zijn kledingkast te kijken wat zich daar allemaal nog bevindt (spannend momentje!). Dat kan ik natuurlijk altijd doen, maar als je 20 bent, heb je recht op privacy en daar hoort ook bij dat ik niet ongevraagd in zijn kasten loer. Nu kon het even en het viel niet tegen. De stapels lagen wat verwilderd door de kast, maar verder was het redelijk oké. Ik vond nog wel een krakende pyjamabroek. Die was zo oud, dat het elastiek het had begeven. Die heb ik zonder moeite kunnen weggooien. Dat dan weer wel. Ja, ik weet best dat ik er nieuw elastiek in kan zetten, maar toevallig heb ik daar een afschuwelijke hekel aan (net als knopen aanzetten en naadjes repareren).

Onze tweede had vandaag een paar toetsen en kwam blij thuis met voldoende resultaat. Daar was hij (en wij) heel blij mee. Hij had er bijna voor gebeden, bekende hij met een big smile. Heerlijk, dapper mens! Het valt niet mee om je als dyslekt en ADHD’er staande te houden. Je moet altijd een stapje harder doen, maar het is gelukt. Een bemoediging! Deze week volgen er nog meer toetsen, dus het is hopen, bidden en vertrouwen (je merkt het, een populaire slogan in huize Bal), dat de rest ook met een goed resultaat wordt afgelegd. Hij doet er in ieder geval zijn best voor (en wij bidden). In het MBO kunnen ze bijna oneindig herkansen. Daar heeft hij vorig jaar ook behoorlijk gebruik van gemaakt, maar blijkbaar is hij dit jaar vastbesloten het in één keer te halen. Het verstand komt met de jaren. Dus er is hoop.

Ook onze kleine man (en rommelkont) kwam redelijk positief naar huis. Geen toetsen deze week. Daar wordt ie altijd heel blij van. Hij voetbalt liever dan dat hij huiswerk maakt. Hij zit nu op het gymnasium en heeft het volste vertrouwen dat hij overgaat naar de derde klas. Zijn cijferlijst zegt iets anders, maar we gaan er voor het gemak van uit dat het hem gaat lukken. We hebben regels met hem afgesproken, zodat er toch wat tijd wordt gemaakt voor wat huiswerkactiviteiten, tussen voetbal en gsm’en door. Hij is nu bijna net zo lang als ik en ik hoop dat zijn dagelijkse knuffels nog lang zullen blijven, hoewel ik er al lang niet meer voor hoef te bukken om die in ontvangst te nemen. Een aanhankelijk mens (en een superkeeper), die er erg van geniet als hij aandacht krijgt.

Wat het allerleukste is, is het feit dat ze op dit moment elkaar af en toe opzoeken en even een gezellig moment met elkaar hebben. Dus in plaats van de confrontatie is er nu zelfs ook (zo heel af en toe) de acceptatie van elkaar en dat is echt heel erg prettig.

Dat we drie zo heel verschillende mensen op de wereld hebben gezet, verbaast me nog bijna elke dag. Aan andere kant zijn ze niet van ons, maar van God. Hij heeft Zijn best gedaan om er iets moois van te maken. Wij mogen dat met Zijn hulp tot bloei zien komen. Wij leven met hen mee en hopen, bidden en vertrouwen dat ze uitgroeien tot prachtexemplaren die hun Schepper dagelijks zullen zoeken en vinden. Eigenlijk iets om stil