img 6687Wat een overwinning was het, afgelopen zaterdag. Ik wist gewoon niet dat ik het in me had. Maar het is me gelukt. Als ik het jullie vertel, nadat ik vorige week heb gedeeld, hoe moeilijk het voor me was om een autoritje van een half uur te volbrengen, zul je me haast niet kunnen geloven. Om jullie niet langer in spanning te houden, zal ik nu vertellen wat ik heb gedaan: ik ben helemaal naar Noord-Holland gereden!

Daar moest ik heen voor een bezoekje met twee vriendinnen. Omdat het met de trein echt belachelijk veel tijd zou kosten, heb ik voorgesteld te rijden met mijn auto. Ik schrok zelf van mijn eigen woorden. Mijn beide vriendinnen namen dit (uiteraard) met beide handen aan en toen besloot ik dat ik het gewoon zou doen. Waarom niet een grote stap in vertrouwen te nemen? Als je eenmaal een enorme stap hebt genomen, zijn de kleinere stappen zoveel makkelijker. Ik dacht dat het een uur rijden was, maar het was nog wat verder. Dat mocht de pret niet drukken en onder het motto: wie a zegt, moet het wel waar maken, heb ik mijn tank volgegooid en zijn we afgereisd naar het hoge noorden.

Het was best spannend, vooral bij Amsterdam (al die knooppunten, om tureluurs van te worden), maar mijn vriendin hielp me met de navigatie en we kwamen veilig op de plaats van bestemming. Wat was ik trots op mij! Natuurlijk ging dit niet helemaal vanzelf, want ik had voordat ik op pad ging wel even contact met God gehad. Of Hij me wilde helpen en zo en dat ik het zelf echt niet kon. Het was gewoon een wonder. Met mijn God spring ik over een muur, was voor mij echt een bezegeling van dit avontuur.

Ik kon bij aankomst ook echt ontspannen en aan het eind van de middag toen de terugtocht werd aanvaard, was ik nog steeds enorm rustig en kon ik zelfs relaxed terugrijden. Omdat ik heen ook zo gekomen was, was terug een makkie. Vooral toen op de borden Utrecht verscheen, was ik ervan overtuigd dat dit goed ging komen. Mijn vriendin had ik wel als backup. Mocht het niet gaan, dan zou zij overnemen. Vriendin nummer 2 vond het wel prima, deed haar ogen dicht en was even later vertrokken. Wat een compliment voor mij als chauffeur. Meestal ben ik niet zo’n rustige rijder, maar met twee passagiers probeer ik mijn rijstijl altijd wat aan te passen en dat lukte dus. Christian Verwoerd in de CD-speler, zonnebril op mijn neus, mijn navigator-vriendin naast me en mijn grote Held die me het vertrouwen gaf, dat ik dit kon en mijn dag kon niet meer stuk.

Toen ik thuis kwam, stortte ik niet eens in. Ik had energie genoeg om de was weg te werken en een stukje te haken aan mijn Mickey Mouse deken, die ik af wilde hebben (niet diezelfde avond, maar wel voor mijn verjaardag en dat is gelukt). Kon ik hem lekker showen. Dat is belangrijk voor me, om alle oh’s en ah’s in ontvangst te nemen. Ik werk eraan om hier niet zo van afhankelijk te zijn, maar ik ben ook maar een mens, hè? De bewondering van mijn vriendinnen over de geslaagde autorit nam ik trouwens heel graag in ontvangst. Deze prestatie had ook eigenlijk best wat schouderklopjes verdiend.