Ik voelde me de slechtste moeder ooit. Hoe dat kwam? Ik was heerlijk in mijn element die dag. Ik had wat taken op de planning staan en daarna lokte de vrijheid. Helaas verstoorde de realiteit (in dit geval de telefoon) mijn mooie droom. Ik was nog even in de verleiding om gewoonweg niet op te nemen. Doen of ik niets hoorde, maar mijn nieuwsgierigheid won het gewoontegetrouw van mijn voornemen (zo jammer). Het was een leraar van de school die onze tweede bezoekt, maar op dat moment dus niet. Hij vroeg me of ik wist dat zoonlief zich had ziek gemeld (nee, wist ik niet) en dat dit al eerder was gebeurd deze maand. Hij liep de data met me door en die klopten. De middelste was inderdaad toen en toen geveld door migraine.
Nu echter bleek hij ernstige buikpijn te hebben en in de bus naar school besloten hebben rechtsomkeert te maken. Hij had wel de leraar gemaild om zijn malaise te melden, maar ik wist van niets. Toen ik het gesprek met de docent had beëindigd, heb ik geprobeerd mijn zoon te bereiken. Die gasten gebruiken hun mobiel als implantaat, maar als mammie belt, blijken ze niet bereikbaar. Hmm, vreemd. Daardoor werd ik al een beetje achterdochtig. Zijn vriend was ook ziek (vertelde de leraar) en school kreeg hem niet te pakken. Hij zou toch niet? Nee, dat zou mijn schatje nooit doen, echt niet! Irritant is wel dat hij mijn telefoontjes niet beantwoordde. We hebben een afspraak (over bellen): ik betaal je abonnement, dus je zorgt dat je opneemt als ik bel. Jaja, heel streng, ik weet het.
Al mijn pogingen om met hem in contact te komen, liepen op niets uit. Ik heb het geprobeerd via Whatsapp, bellen en sms. Toen waren mijn mogelijkheden op en moest ik afwachten tot hij zou reageren. Dat gebeurde uiteindelijk wel, per sms. Hij vertelde over zijn klachten en dat hij met mij had moeten overleggen. Hij zou wat later nog contact opnemen, want hij zat in de trein terug naar huis en was misselijk. Ondertussen moest ik ook een telefoontje plegen en toen dat achter de rug was, bleek hij gereageerd te hebben en zonder tegenreactie van mij was hij weer in de trein gestapt richting school. Zo zielig! Net of hij thuis niet welkom is. Wat heb ik gedaan! Uit pure frustratie heb ik eerst nog even gejankt. Wat zou het geweldig zijn om nu even een shirtje te kopen om me wat beter te voelen! Zucht!
Even later heb ik hem nog even gesproken. Op mijn vraag wat er nu scheelde, bleef het bij een vaag buikpijnverhaal en misselijk. Ik zei dat hij dan maar naar huis moest komen. Maar hij werd boos en zei dat hij nu wel naar school ging. Geen: dag, mam! Alleen maar tuuttuut. Later toch maar even de leraar gebeld en één en ander toegelicht. Die zou hem bevragen en zijn spijbeluren (zei ik dat?) waarschijnlijk door de vingers zien. Voor mijn gevoel heb ik het verkeerd gedaan en daarom voelde ik me de slechtste moeder ooit, maar ik ben naast moeder ook eigenlijk gewoon maar een mens!
Geef een reactie