img 6838Daar zat ik dan (in de tent bij Opwekking) met vluchtneigingen. We zaten halverwege de rij en mijn ontsnappingsroutes links en rechts waren afgesneden door veel, heel veel benen. Een aardige jongedame hoorde blijkbaar mijn gesteun en gekreun en concludeerde dat dit blijkbaar onze eerste keer was. Ze vertelde dat het leuker is als je blijft kamperen. Jaja, tuurlijk. Daar was ik op dat moment al helemaal niet aan toe, maar het was wel aardig van haar dat ze even een praatje met ons maakte. Intussen was ik tot het besef gekomen, dat ik het maar moest overgeven (niet letterlijk, hè?) en ben ik mijn best gaan doen om het leuk te vinden (if you can’t beat them, join them). En even later had ik me helemaal met mijn lot verzoend, want wie leidde de aanbidding? Lydia Zimmer en Marcel (haar man) was er ook naast nog andere bekenden. Na de opening en collecte zongen we onder andere: de hemel juicht, de kerk getuigt, groot is Uw trouw, o Heer. Wat een gaaf lied en wat is het geweldig machtig om dit met zovelen te zingen. Ik was in één klap enthousiast en ook de preek die volgde van Henk Stoorvogel vergrootte mijn enthousiasme.

Hij sprak over de vogelverschrikkers (een vrije vertaling van zijn achternaam) in ons leven. De kern van je roeping loop je mis, omdat er op cruciale punten vogelverschrikkers staan. Gods geest geeft Lev (het thema van de conferentie) om onze moeilijkheden te overwinnen. Als wij er voorbij willen, moet onze buggy de blubber in. Om dat te illustreren liet hij een filmpje zien waarin hijzelf aan het stuur van zo’n kar zit met een vriend van hem ernaast. Even later zijn beiden bedekt onder een laag modder. De hele tent lag dubbel (je moet erbij geweest zijn!). Natuurlijk zat hier ook de boodschap achter, dat wij (als Gods kerk) net als de apostelen (na Pinksteren) de wereld in moeten om Gods getuigen te zijn. De vogelverschrikkers op onze weg mogen ons niet van die roeping weerhouden.

Na de dienst spetterde het iets (de enige druppels hemelwater die deze dag vielen) en we zochten een droog heenkomen in de lectuur/muziektent. Deze tent herbergde boeken, cd’s, sieraden, sleutelhangers en zelfs T-shirts. Nee! Het waren witte shirts met verschillende Bijbelteksten erop (een echte musthave). Één van de teksten was: be strong and courageous (wees sterk en moedig). Dat was ik, want ik heb de verleiding kunnen weerstaan (yes!). Ik heb een foto van de shirts gemaakt om jullie te laten zien (en zijn ze leuk, hè?). Ik vond het wel heel vreemd om op zondag iets te kunnen kopen. Op de één of andere manier voelde dit niet goed. De winkelopenstelling op zondag hoeft van mij niet. Moet ik er hier dan wel blij mee zijn? Is het niet een fantastisch geschenk dat we op zondag even niet hoeven, wat doordeweeks wel moet? Het was allemaal wel voor het goede doel, maar is het dan ineens oké? Ik ben er nog niet uit. Naast deze tent, waar ik het boek van Henk Stoorvogel en een poster kocht (ik weet het, lekker hypocriet), was er ook nog een enorme snacktent met nog enormere rijen en diverse andere wat kleinere eetgelegenheden, voor ieder wat wils. Mijn hervormde hart was hier niet aan toe (ik had immers al ernstig gezondigd met mijn poster en boek) en we genoten van onze homemade salade. We konden een bankje bemachtigen op het middenterrein, heerlijk in het zonnetje. Soms heeft een mens niet veel nodig om gelukkig te zijn. Terwijl we daar zaten, had ik een prachtig uitzicht op de tent van mijn vrienden bij Groot Nieuws Radio. Ik heb ze bijna allemaal gezien. Wat heel vreemd is, is dat ik hen wel ken (een beetje dan), maar zij mij niet. Ik had ze allemaal wel even willen laten weten dat ik er was: één van hun grootste fans. Dat doe je natuurlijk niet, dus ik heb me beperkt tot een paar foto’s en de gratis CD gescoord. Maar ik vond het superleuk om ze (bijna allemaal) live te zien.’s Middags splitsten we ons op in tweetallen: onze zoons gingen eensgezind naar de sing-in en wij brachten een bezoekje aan de seminartent, waar we ons een uurtje verdiepten in allerlei tips om ons huwelijk tot (een nog groter) succes te maken. Het was leuk, interessant en onderhoudend en werd gegeven door Jan en Imma Slot. Na afloop had de oudste zijn vrienden gevonden op de camping en de jongste schoof weer bij ons aan. We hebben geluierd, nog een rondje over het terrein gelopen en de rest van onze salade soldaat gemaakt. Als laatste hebben we in het Compassioncafé genoten van een uurtje Matthijn Buwalda. Sinds manlief en ik zijn theatervoorstelling Lichtjes in de mist hebben bezocht, zijn we allebei fan. Hij is dan ook superleuk en maakt prachtige, kwetsbare liedjes. Hij bracht zelfs een nieuw liedje ten gehore (vond ie heel spannnd, maar het was hartstikke mooi). Dat ging erover dat als je in de regen staat, hij naast je komt staan. Laat de regen maar stromen dan! Nee, dat is flauw van mij. Het was een zeer gevoelige song, heel ontroerend!Daar zat ik dan (in de tent bij Opwekking) met vluchtneigingen. We zaten halverwege de rij en mijn ontsnappingsroutes links en rechts waren afgesneden door veel, heel veel benen. Een aardige jongedame hoorde blijkbaar mijn gesteun en gekreun en concludeerde dat dit blijkbaar onze eerste keer was. Ze vertelde dat het leuker is als je blijft kamperen. Jaja, tuurlijk. Daar was ik op dat moment al helemaal niet aan toe, maar het was wel aardig van haar dat ze even een praatje met ons maakte. Intussen was ik tot het besef gekomen, dat ik het maar moest overgeven (niet letterlijk, hè?) en ben ik mijn best gaan doen om het leuk te vinden (if you can’t beat them, join them). En even later had ik me helemaal met mijn lot verzoend, want wie leidde de aanbidding? Lydia Zimmer en Marcel (haar man) was er ook naast nog andere bekenden. Na de opening en collecte zongen we onder andere: de hemel juicht, de kerk getuigt, groot is Uw trouw, o Heer. Wat een gaaf lied en wat is het geweldig machtig om dit met zovelen te zingen. Ik was in één klap enthousiast en ook de preek die volgde van Henk Stoorvogel vergrootte mijn enthousiasme.

Hij sprak over de vogelverschrikkers (een vrije vertaling van zijn achternaam) in ons leven. De kern van je roeping loop je mis, omdat er op cruciale punten vogelverschrikkers staan. Gods geest geeft Lev (het thema van de conferentie) om onze moeilijkheden te overwinnen. Als wij er voorbij willen, moet onze buggy de blubber in. Om dat te illustreren liet hij een filmpje zien waarin hijzelf aan het stuur van zo’n kar zit met een vriend van hem ernaast. Even later zijn beiden bedekt onder een laag modder. De hele tent lag dubbel (je moet erbij geweest zijn!). Natuurlijk zat hier ook de boodschap achter, dat wij (als Gods kerk) net als de apostelen (na Pinksteren) de wereld in moeten om Gods getuigen te zijn. De vogelverschrikkers op onze weg mogen ons niet van die roeping weerhouden.

Na de dienst spetterde het iets (de enige druppels hemelwater die deze dag vielen) en we zochten een droog heenkomen in de lectuur/muziektent. Deze tent herbergde boeken, cd’s, sieraden, sleutelhangers en zelfs T-shirts. Nee! Het waren witte shirts met verschillende Bijbelteksten erop (een echte musthave). Één van de teksten was: be strong and courageous (wees sterk en moedig). Dat was ik, want ik heb de verleiding kunnen weerstaan (yes!). Ik heb een foto van de shirts gemaakt om jullie te laten zien (en zijn ze leuk, hè?). Ik vond het wel heel vreemd om op zondag iets te kunnen kopen. Op de één of andere manier voelde dit niet goed. De winkelopenstelling op zondag hoeft van mij niet. Moet ik er hier dan wel blij mee zijn? Is het niet een fantastisch geschenk dat we op zondag even niet hoeven, wat doordeweeks wel moet? Het was allemaal wel voor het goede doel, maar is het dan ineens oké? Ik ben er nog niet uit.

Naast deze tent, waar ik het boek van Henk Stoorvogel en een poster kocht (ik weet het, lekker hypocriet), was er ook nog een enorme snacktent met nog enormere rijen en diverse andere wat kleinere eetgelegenheden, voor ieder wat wils. Mijn hervormde hart was hier niet aan toe (ik had immers al ernstig gezondigd met mijn poster en boek) en we genoten van onze homemade salade. We konden een bankje bemachtigen op het middenterrein, heerlijk in het zonnetje. Soms heeft een mens niet veel nodig om gelukkig te zijn. Terwijl we daar zaten, had ik een prachtig uitzicht op de tent van mijn vrienden bij Groot Nieuws Radio. Ik heb ze bijna allemaal gezien. Wat heel vreemd is, is dat ik hen wel ken (een beetje dan), maar zij mij niet. Ik had ze allemaal wel even willen laten weten dat ik er was: één van hun grootste fans. Dat doe je natuurlijk niet, dus ik heb me beperkt tot een paar foto’s en de gratis CD gescoord. Maar ik vond het superleuk om ze (bijna allemaal) live te zien.

‘s Middags splitsten we ons op in tweetallen: onze zoons gingen eensgezind naar de sing-in en wij brachten een bezoekje aan de seminartent, waar we ons een uurtje verdiepten in allerlei tips om ons huwelijk tot (een nog groter) succes te maken. Het was leuk, interessant en onderhoudend en werd gegeven door Jan en Imma Slot. Na afloop had de oudste zijn vrienden gevonden op de camping en de jongste schoof weer bij ons aan. We hebben geluierd, nog een rondje over het terrein gelopen en de rest van onze salade soldaat gemaakt. Als laatste hebben we in het Compassioncafé genoten van een uurtje Matthijn Buwalda. Sinds manlief en ik zijn theatervoorstelling Lichtjes in de mist hebben bezocht, zijn we allebei fan. Hij is dan ook superleuk en maakt prachtige, kwetsbare liedjes. Hij bracht zelfs een nieuw liedje ten gehore. Dat ging erover dat als je in de regen staat, hij naast je komt staan. Laat de regen maar stromen dan! Nee, dat is flauw van mij. Het was een zeer gevoelige song, heel ontroerend!

Omdat je op je hoogtepunt moet stoppen (tenminste dat wordt beweerd), vonden we het toen (hoog) tijd om huiswaarts te gaan om bij te komen van alle indrukken. Onderweg naar huis luisterden we de avonddienst op de radio en later via de website van Opwekking. Ondanks mijn eerste bedenkingen heb ik deze dag af kunnen sluiten met een positief gevoel. Het meeste miste ik het gemeentegevoel, ik ken jou en jij kent mij, een stukje ontmoeting. Had ik het willen missen? Nee! Ga ik nog een keer? Daar ben ik eigenlijk nog niet uit (misschien volgend jaar op zaterdag?).