img 1578Er zijn van die dagen die zo anders lopen dan je van tevoren dacht. Zo hoor ik drie weken geleden mijn telefoon piepen. Het is een whatsapp: “Mam, ik heb een onvoldoende gekregen voor mijn stage”. Nee! Onze tweede zoon (die altijd een stapje harder moet doen, om het leven leefbaar te houden) was bezig met een vijf maanden durende stage bij een ICT-bedrijf. En dat deed ie hartstikke goed, ondanks een vervelend begin.

Vorig jaar was hij één van de eersten in zijn klas, die een stageadres had. Blij dat ie was (wij ook)! Toen hij daar wilde starten, werd hij echter met een smoesje naar huis gestuurd en ‘s avonds volgde een telefoontje van zijn mentor met de mededeling: je stage is gecanceld door het bedrijf. Wat een teleurstelling! Wat moeilijk is het dan dat een knuffel niet helpt om hem te troosten. Maar tijd om lang te treuren was er niet, want hij moest met spoed op zoek naar wat anders. Heb samen met hem zo’n beetje alle ICT-bedrijven afgewerkt in de buurt. Uiteindelijk kon ie een paar weken later ergens anders beginnen. Gaaf! We hadden hard gebeden voor een nieuwe plek (hoewel hij het nut daarvan niet inzag).

Dus… omdat ik die onvoldoende niet begreep en hij ook niet, heb ik telefonisch contact gezocht met de leraar. Heb vriendelijk geïnformeerd hoe dit nu kon. Ben vriendelijk gebleven. Hij bleek niet alle rapporten te hebben ingevuld (de schat!). Toch wilde de leraar na aandringen van mijn kant zijn beoordeling heroverwegen. Van een onverbiddelijk “nee” ging het naar een “ik zal er over denken en het bespreken”. Ik zei, dat ik ervoor ging bidden en de schat stimuleren om alsnog zijn verslagen in te leveren (bid en werk is altijd een goede combi). Het zou super zijn als God dat gebed ook verhoort.

Nu zijn we drie weken later en de onvoldoende blijft staan helaas (gisteren kwam het telefoontje). Wat wel fijn is, dat ie heeft laten zien, dat hij goed in zijn vak (trots!). Er komt gelukkig geen extra project om de hoek kijken volgend jaar (daar was eerder wel sprake van), want ook dat heeft hij prima afgerond. Jammer dat zijn schooltaken niet net zo verzorgd waren. Toch valt de schade mee, iets om dankbaar voor te zijn. Een grote grijns was de reactie van de schat.

Verder was diezelfde dag (drie weken geleden) onze jongste spruit zijn mobiele telefoon kwijt. Verschrikt constateerde hij na thuiskomst dat het voorvak van zijn tas openstond. Jaja… Op de één of andere manier beleeft hij altijd de meest onwaarschijnlijk, vage dingen. Dit keer was er een jongen in de trein die aan zijn tas had gezeten (uhuh). Toen we die jongeman na veel omwegen (want alle nummers staan immers in de mobiel die kwijt is, zucht!) te pakken hadden (niet letterlijk, maar telefonisch), bleek die van niks te weten. Hij had net gedaan alsof. Tuurlijk, maar de mobiel was weg. Wie dreigt, is een klap waard, wilde ik direct in praktijk brengen (geintje!!!).

Dus toen maar naar de NS gebeld (ja, ook gebeden dat ie daar zou zijn). En wonder boven wonder (aan de combi bidden en vertrouwen werk ik nog) was de mobiel in de trein aangetroffen en kon worden opgehaald op Utrecht CS. Yes! Manlief en spruit zijn daarvoor ‘s avonds samen op stap geweest. Sommige dagen lopen echt heel anders dan je van tevoren hebt bedacht (pfff). Gelukkig is hij wel (nog wel) vatbaar voor knuffels en de volgende ochtend kreeg ik een extra dikke hug als bedankje voor het bellen (de lieverd!). Ben benieuwd hoe lang hij mijn kleintje blijft. Maandag wordt ie 14 en ik ben bang dat ie mij binnenkort voorbij groeit, net zoals die andere twee lange lummels!
Eigenlijk best gek om dan met mijn 1.81 m het kleintje in huis te zijn.