Omdat mijn zoon homo is, moest ik erg aan de gedachte wennen dat hij op een dag met een man thuis zou komen. En dat is inmiddels gebeurd. Hij heeft een vriend. Zo ontstond een ongemakkelijke situatie, maar anders dan verwacht.
Wat ik me van tevoren afvroeg is hoe ik dat zou vinden. Zou het me een ongemakkelijk gevoel geven of niet? Nu is die vriend er (een schatje) en nu voel ik me toch wat vreemd.
Een ongemakkelijke situatie komt niet door het feit dat het twee mannen zijn. Twee mannen die duidelijk dol op elkaar zijn, blijk ik toch niet zo moeilijk te vinden dan ik eerst had gedacht. Het uit de kast komen is me meegevallen.
Het voelt heel natuurlijk om hen samen te zien. Om af en toe de verliefde blik te zien die ze wisselen en ook hoe blij ze elkaar maken. Dat is niet het punt.
Nee, het is iets anders.
Toen onze zoon nog een zoontje was, wilde hij nooit even knuffelen. Ook wilde hij niet aangehaald worden. Alleen als er waterlanders aan te pas kwamen, wilde meneer per gratie wel op schoot om getroost te worden.
En dat veranderde echt niet toen hij groter werd. Als hij nu weggaat na een weekendje thuis thuis (terminologie van studenten; thuis is in je studentenhuis, thuis thuis is bij je ouders), mag ik hooguit een kusje op zijn wang drukken.
Maar nu meneer verliefd is, zit hij knus tegen zijn vriend aan en kan hij zijn handen niet van hem afhouden. Elke keer (als hij beneden zit) wordt mijn blik ernaartoe getrokken.
Het is zo grappig om te zien dat dit kind van mij wat nauwelijks aangehaald wilde worden, nu zo knuffelig is. Helemaal lief natuurlijk.
Wat ik me dan wel afvraag, waarom hij dit bij ons niet wilde. Maar ja, ouders krijg je, horen bij het meubilair en daar moet je het mee doen. En ik ben blij dat hij dit blijkbaar wel in zich heeft.
Een partner (vriend in zijn geval) mag je kiezen, moet je koesteren en daar mag je het mee doen (als je getrouwd bent). Dat zal het verschil wel zijn.
Ik geniet er ook wel van en moet stilletjes ook wel om hem lachen. Mijn zoon, die uit de kast durfde te komen en nu zo gelukkig is met zijn vriend.
Dan kun je als moeder alleen maar smelten. Zo grappig dat uit de kast komen ook zijn mooie momenten geeft. Dit is er zeker eentje van.
Een ongemakkelijke situatie
Zo zie je maar dat een ongemakkelijke situatie niet ontstond door iets waar ik me van tevoren druk over maakte.
Meer mamablogs over het proces van uit de kast komen vind je op mijn website. Neem er gerust de tijd voor, want het zijn er best een heleboel geworden.
Hou je haaks! (dan doe ik het ook).
Beste Annet, haha, het is net als bij mijn zoon. Ook hij was niet zo’n knuffelig type. Ik ook niet trouwens maar het moet toch van beide kanten komen he? Nu, met zijn vriend is hij de knuffeligste en kan inderdaad niet zonder arm om schouder ( te Leggen) of handje vast. Maar, eigenlijk zijn ze beiden wel zo.
Nog een bericht van mij. Dat mijn zoon nu sinds ong. 10 maand een vriend heeft, (bijna twee jaar nu dat hij ‘uit de kast’ gekomen is) daar ben ik nu wel wat aan gewend. Het is een leuke jongen , iets ouder dan mijn zoon. Twee jongens die gek op elkaar zijn, niets mis mee. Maar dat verliefde, beetje ‘kleffe’ zelfs af en toe, ik merk dat het me soms irriteert. Maar dat zou ik bij een ‘normaal’ stelletje misschien ook hebben. Mijn dochter was anders, en minder ‘klef’ met haar vriend, nu echtgenoot
Hi Karin, ik probeer het te vergelijken met: stel je voor dat hij zo met een meisje zou doen, zou me dat dan ook irriteren? Dan weet ik meteen de irritatiebron. Misschien helpt dit. Liefs, Annet