Een pleidooi voor liefde (uit de kast komen 38)

Stel dat God wil weten hoe het met onze liefde is gesteld? Een pleidooi voor liefde.

Stel dat God ons vraagt hoe je liefde spelt? Wat als je straks bij Hem aan de hemelpoort staat, wat dan? Als Hij je vraagt naar je liefde. Hoeveel heb je lief gehad? Hoeveel liefde heb je de ander betoond? Of heb je de ander jouw meningen en inzichten opgedrongen? Hoe heb je dit gedaan?

De liefde die onvoorwaardelijk zou moeten zijn, die de boventoon zou moeten voeren? Is die aanwezig in je leven? Een pleidooi voor liefde en voor uit de kast komen van een moeder.

Je schrikt misschien van de heftige toon, maar ik ben geschrokken van het verkiezingsprogramma van de SGP. Normaalgesproken bemoei ik me niet zo met politiek, hoewel ik bepaalde speerpunten wel in de gaten hou.

Toch schokte een van hun standpunten me: zo snel mogelijk van het homohuwelijk af. Nee toch?

Stel je voor, je zoon is homo en je zag hem in zijn jeugd al kapot gaan aan zijn geaardheid, maar je deed niets? Want zo hoort het niet? De man is voor de vrouw geschapen en andersom? Dit is niet Gods bedoeling?

Dus het feit dat je kind als homo ter wereld kwam, was niet Gods bedoeling, maar hij is het wel? Hoe zit dat dan? Foutje? God maakt toch geen fouten?

Heerlijk rechtschapen, maar zo ongelooflijk eenzaam voor je kind.

Stel je voor je geloof in wat mensen zeggen is belangrijker dan wat God in je hart fluistert: hou van hem. Steun hem, sta naast hem en laat hem nooit alleen. Laat je oordeel varen.

En heus, geloof me, ik heb het ook vechtend gedaan: vechten met mijn dogma’s, mijn refo-regeltjes, mijn hoe het zou moeten. Huisje, boompje, beestje wens je immers je kind toe? Je kunt hierover mijn andere blogs over uit de kast komen lezen.

Stel je voor je wijst je kind af om zijn geaardheid? Maakt je dat een goede christen? Maak je hier God blij mee, denk je? Denk je dat God dan in Zijn handen klapt en bravo roept?

Als je dat echt denkt, moet je de verhalen van Jezus maar eens lezen. Nee, Hij zegt niets over homoseksualiteit, maar Hij zegt zoveel over de liefde. Leg dat maar eens naast je homoprotocollen.

Stel je voor dat je met de Bijbel in je hand je kind met zijn neus op de feiten drukt, dat zijn gevoel voor liefde smerig is en iets wat zo snel mogelijk moet verdwijnen.

Denk je dat God dat wil? Denk je echt dat Hij zo is?

Hij die tot de dood ging en zelfs de duivel in de hel bond, denk je dat Hij zo denkt? Gods liefde is zoveel groter, mooier, indrukwekkender dan wij met onze minibreintjes ooit kunnen begrijpen.

Stel je voor dat je van je kind houdt, maar niet van zijn geaardheid. Denk je dat hij jouw afkeer niet voelt? Dat je dan gelukt bent als ouders als je kind zich minderwaardig voelt?

Het klinkt zo vroom: de zondaar liefhebben, maar de zonde haten. Alsof je je kind in hokjes en vakje kunt opdelen. Dit vind ik fijn, maar dat niet.

Natuurlijk moet je wennen aan het feit dat zo is en natuurlijk heb je vragen. Maar wijs NOOIT je kind af.

Stel je voor dat je kind wilt trouwen met iemand die van hem houdt en jij met je rechtschapenheid kunt daar niet bij zijn? Denk je dat dat liefde is? Dat dat de liefde is waar Paulus over schreef in 1 Korinthe 13? De liefde die zo hoog in ons vaandel staat?

Laat de regenboogliefde in ons vaandel wapperen, die van een God Die trouw houdt. Laten wij diezelfde trouw betonen. Uit de kast komen. 

Tot zover een pleidooi voor liefde.

Laten we in Godsnaam onze focus op de liefde leggen. Ik kom straks liever in de hemel en dat God zegt: je had wel heel erg veel lief, dan dat mijn gebrek aan liefde mij hemelvreugde kost.

Oh nee, de hemel raak je er misschien niet mee kwijt, maar misschien wel een stukje vreugde. Er is verschil in straf, denk je niet dat er ook verschil in vreugde is dan?

En nee, ik ben niet voor de vrije liefde, maar wel voor de liefde die opzoekt, verbindt, verwarmt, omarmt.

Net zoals de liefde is van God voor Zijn kind en die ik weer door mag geven aan mijn kind, misschien juist aan hem, omdat hij het extra nodig heeft. De liefde vergaat nooit! Gun de ander die liefde.

Hou gewoon van je LHBTI-kind. Je weet immers helemaal niet hoe het is om homo te zijn. Oordeel dan ook niet, maar heb onvoorwaardelijk lief! Bovenmatig, hartstochtelijk en niet-aflatend! Tot zover mijn pleidooi voor liefde. Uit de kast komen van een moeder is zo moeilijk niet als liefde het belangrijkst is.

Een pleidooi voor liefde en uit de kast komen

Ik hoop dat de SGP een pleidooi voor liefde en uit de kast komen leest en naast de LHBTI-er gaat staan, geen oordeel velt, maar liefde toont. En alsjeblieft dat artikel uit zijn verkiezingsprogramma schrapt, want dat vind ik buitengewoon kwetsend en liefdeloos.

Mijn andere mamablogs over het uit de kast komen van mij en mijn zoon vind je ook op mijn website. 

Hou je haaks!