Ik denk niet aan alle ellende, maar aan al het moois wat er nog is – Anne Frank. Deze uitspraak kwam onlangs langs bij De Slimste Mens. Wie kent Anne Frank niet? Ze zat twee jaar opgesloten in het Achterhuis, werd verraden en stierf onder mensonterende omstandigheden in Bergen Belsen.
Ik heb een hele serie boeken van haar. Haar dagboek is in bijna alle talen vertaald. Sinds ik van haar afweet, heb ik heel wat over haar en van haar hand gelezen. Ook maakte ik op de havo bij maatschappijleer een werkstuk over haar.
Hoe bijzonder was hoe zij in het leven stond. Anders kijken kon ze. Ze kon van iets kleins iets bijzonders moois maken. Haar dagboek staat er vol van. Dat is absoluut een van de redenen, waarom haar dagboek zo wereldberoemd is geworden. De positieve woorden en de openheid die het ademt.
Ze windt er geen doekjes om, zegt wat ze denkt, doet wat ze kan. Maar zoekt ook het blije in het kleine.
Ze inspireert me. Gelukkig maak ik niet mee, wat zij meemaakt. Gelukkig hoef ik me niet te verbergen voor een vijand die me doden wil.
Toch deed deze uitspraak me veel. Ik zit al vijf jaar thuis, voornamelijk door hartritmestoornissen waardoor ik mijn lef een beetje verloren heb.
Ik baal hier enorm van. Hoe het verder moet weet ik ook niet.
Gelukkig kan ik schrijven (dat hoop ik tenminste) en nog een heleboel andere dingen. Het is fijn om dan zo’n quote tegen te komen.
Focussen op wat ik nog wel kan, wat wel goed gaat. Aan al het moois wat er nog is (en wat misschien nog komt).
Het knipoogje van vandaag was dat ik een wandeling heb gemaakt met mijn hubbie. Na ruim twee weken eindelijk geen hartritmetrammelant (helaas waren ze daarna wel weer terug, maar afijn. Hier heb ik intens van kunnen genieten).
We liepen bij de Maarsseveense plassen, echt heel mooi. Dan kan ik ook als een blij kind bijna huppelen en kan van de kleinste dingen iets moois maken. Ik ontdekte ook dat ik wegen met weinig beschutting beklemmender vind dan een leuk paadje met bomen en gras.
Doordat het weekje Zuid-Limburg nu niet doorgaat (omdat mijn hartritmestoornissen niet meer stoppen), probeer ik te focussen op het moois wat er nog is.
Zo’n wandeling geeft ook altijd weer inspiratie voor gedichten. De rust die ontstaat na zo’n wandeling is ook altijd prettig voor mijn altijd bezige brein. Eventjes stil. Heerlijk!
Dat is trouwens een van de voordelen van het thuiszitten: ik heb me helemaal kunnen concentreren op mijn creatieve kant. Het schrijven van gedichten, het ontwerpen van haakpatronen en grafisch design (mijn digitale producten/digitaaltjes).
Zo publiceerde ik onlangs mijn eerste dichtbundel Mammoedig voor de naam zegt het al: moedige moeders.
Ben jij of ken jij zo iemand? Maak haar dan blij met een (al dan niet gesigneerde) dichtbundel. Ik heb al leuke reacties gekregen.
Dat zijn allemaal pluspunten (knipoogjes) die ik dankzij mijn lijfs lastigheden heb kunnen doen. Anders was ik waarschijnlijk nog boekhouder geweest. Nu ben ik al die andere dingen. Daar ben ik best dankbaar voor.
Nu nog hopen dat het echt een succes wordt. Dat de investering van mijn dichtbundel echt de moeite waard was. Lijkt me fantastisch!
Ik denk niet aan alle ellende, maar aan al het moois wat er nog is – Anne Frank
De slogan van Anne Frank Ik denk niet… bewaar ik in mijn hart als knipoogje. Om mezelf moed in te spreken als het leven tegenzit, ik de moed of mijn evenwicht verlies en mijn hart een onvoorspelbaar ritme slaat. Het komt goed, ooit!
Hou je haaks!
Vind je het fijn om bemoedigd te worden als je de moed dreigt te verliezen. Lees dan ook vooral mijn andere knipoogjes. Je vindt ze onderaan deze pagina.
Geef een reactie