Ik durf niet meer! Ik dacht dat ik er wel weer was. Dat het een eenmalig gebeuren was en dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken, maar helaas… ook gisteren ging het weer mis. Zo jammer! En weer tijdens mijn rondje bos.
Sindsdien loop ik me suf te piekeren wat de reden kan zijn van dit gedoe. Waarom loopt het niet lekker (letterlijk en figuurlijk)? Ben ik te druk geweest (vast wel)? Wat moet ik doen?
Na twee dagen werken liep ik dus heerlijk te wandelen, maar na een halfuurtje kreeg ik weer die duizelingen die ik vorige week ook had. Het was alsof ik onderuit werd gehaald.
Gelukkig was ik niet alleen en bleef ik op de been, maar leuk is anders. Het was ook nog op bijna dezelfde plek. Het lijkt wel of mijn nekspieren dan losschieten en mijn evenwicht het begeeft.
In de paniekmodus gaat vanzelf
Ik heb geen zin om in de paniekmodus te raken, maar dat gaat vanzelf.
Natuurlijk heb ik uitgebreid nagedacht waardoor het komt. Misschien is twee dagen achter elkaar werken niet goed voor me. Bovendien zit ik dan ook 8 uur per dag aan een beeldscherm gekluisterd.
Eigenlijk voelde ik dinsdag op mijn werk al dat het niet helemaal lekker ging met mijn hoofd en kreeg ik al te maken met duizelingen. Maar ik werk er nog niets eens drie weken.
Ik kan toch moeilijk zeggen dat het niet gaat. Bovendien is het een superleuk bedrijf. Maar als ik eerlijk ben, moet ik bekennen dat computerwerk mijn ding niet is.
In combi met wat anders gaat het prima, maar niet acht uur achter elkaar. Ik word er letterlijk gek in mijn hoofd van. Ik kom als een zombie thuis en moet wandelen om me weer een beetje prettig te voelen.
Ziekmelden bij mijn werkgever
Vandaag moet ik me helaas ziek melden. Mijn hoofd blijft draaien en duizelen. Hoe dat gaat aflopen? Ik voel me een loser.
Misschien gooien ze me er meteen uit. Wat moet ik dan? Gaan schoonmaken of mensen gaan helpen met hun administratie? Of allebei?
Naast mijn droom om te spreken en te schrijven (zo eng om dit op te schrijven), lijkt het me zo fantastisch om mensen te helpen hun leven op de rit te krijgen qua huishouden. Toch durf ik niet meer.
De opleiding tot huishoudcoach lonkt al jaren. Toch houdt de investering in deze cursus met tegen. Ruim 1.500 EUR vind ik een heel bedrag. Maar nu mijn lijf zo weerbarstig reageert op deze kantoorbaan moet ik iets!
Kon ik maar even toegeven aan mijn shopverslaving. En eerlijk? Kleding koop ik niet, maar ik merk wel dat ik aan andere zaken meer uitgeef. Misschien ook wel een teken dat het niet helemaal lekker loopt.
Misschien ook maar goed dat ik nu bezig ben met mijn kledingshopstopchallenge, omdat anders de postbode dagelijks aan de deur zou komen. Frustratie geeft het wel, vooral omdat ik me nu zo rot voel. Daarom shop ik af en toe wat bollen wol (shopaholic confessions).
Mijn dromen heb ik diep weggestopt
Gisteren was de schilder bij ons en hij is ook christen. We hadden een fijn gesprek over dingen doen waar je goed in bent en die je wilt.
Als je diep in mijn hart kijkt, wil ik andere dingen doen, dan die ik nu doe. Ik ben energiek, creatief en vol woeste plannen. Maar daar doe ik veel te weinig mee!
Pas vroeg ik iemand: waarom doe je niet waarvoor je gemaakt ben? Ik moet maar eens eerlijk zijn, mezelf goed aankijken en dezelfde vraag stellen. Het antwoord weet ik eigenlijk al.
Ik durf niet meer
Angst en gebrek aan vertrouwen en ik ben simpelweg bang dat ik flop.
Daarom blijf ik ondanks een tegensputterend lijf, paniekaanvallen en heel veel signalen gewoon doormodderen. En mijn droom? Die stop ik diep weg, want wie zit er eigenlijk op mij te wachten? En ik durf niet meer.
Wil je meer lezen over mijn challenge en ook over mijn lastige lijf? Dan kun je dat op mijn website doen. Er staan een heleboel blogs op.
Hou je haaks!
Oh enne… kun je wel een bemoediging met een knipoogje gebruiken? Check dan mijn printables eens in mijn webshop. Zijn ze leuk of niet?
Geef een reactie