Afgelopen zaterdagavond hadden we een familieuitje. In dit geval gingen we naar een bijeenkomst waar Nick Vujicic zijn levensverhaal deelde. Voor degenen die het niet weten: Nick is geboren zonder armen en benen. Maar wat hij mist aan ledematen, maakt hij meer dan goed door zijn enthousiasme. Zijn enthousiasme voor Jezus en voor mensen. Een leven zonder ledematen.
Wij vertrokken natuurlijk, zoals gewoonlijk (zucht), een pietsje aan de late kant. Dit zorgde ervoor dat het programma net gestart was, toen we aankwamen in Omnisport Apeldoorn. Zo erg was dat niet; we mochten nog gewoon naar binnen. Binnengekomen bleek dat er alleen hoog op de tribunes nog zitplaatsen beschikbaar waren. Ik wilde heel graag bij mijn mannen zitten, maar zo hoog? Eeks! Al mijn hoogtevreesvoelsprieten staken de kop op. Ik gaf aan dat ik het liever wat lager opzocht, maar daar waren alle zitplaatsen bezet en we wilden toch wel zitten. Dus opwaarts dan maar…
Halverwege de trap begon ik al te shaken. Dit werd hem niet. Hoe ik ook mijn best deed mijn overlevingstechnieken bij hoogtevrees toe te passen. Het werd er niet beter op. Uiteindelijk plofte ik panisch op een stoeltje neer. Ik probeerde rustig te worden. Ook dat was vergeefse moeite. Ik zat te trillen en werd helemaal niet lekker.
Bovendien was mijn hart ook irritant, dus ingrediënten genoeg voor een paniekaanval. Dat wilde ik niet laten gebeuren. Zodra de stroom mensen die nog later dan wij aankwamen verminderde, heb ik met spoed mijn plekje daar verlaten. Ik moest (o schaamte) me ook nog aan benen van andere mensen vastklampen, anders stuiterde ik zo naar beneden.
Gelukkig werd de schande van een val me bespaard. Blijkbaar was wel van mijn gezicht af te lezen, dat het niet helemaal goed met me ging en een BHV-er vroeg of hij kon helpen.
Ik was inmiddels een ietsje gekalmeerd en lachte luchtig en wuifde zijn bezorgdheid weg: het was daar gewoon te hoog. Ik heb een relaxed plekje gevonden, lekker op de grond met de vrijheid in de rug. Ik zat daar helemaal prima.
Toen Martin Brand begon te zingen, de zandtovenaar begon te tekenen, had je aan mij geen kind meer. Ik kon kniezen vanwege mijn hoogtevrees, maar besloot te genieten van de avond. En toen Nick ten tonele verscheen, kon mijn avond niet meer stuk.
Mijn jongens kwam ik in de pauze tegen en manlief stuurde een appje of ik een mooi plekje had gevonden. En dat had ik. De speech van Nick was super. Hij getuigde van de wonderen die God doet. Als je geen wonder van God krijgt, wees dan een wonder voor een ander.
Mooi, hè? Dat probeer ik op mijn manier te doen met mijn fotofiles met gedichten erop.
Leven zonder ledematen
Weet je dat hij zelfs schoenen in de kast heeft staan, voor het geval dat God hem armen en benen geeft? Nu maar hopen dat het de goede maat is. Halverwege zijn speech vergeet je gewoon dat hij moet leven zonder ledematen. Hij zit zo vol leven! Echt geweldig. Zo wil ik ook getuigen!
Aan het eind van de avond werden we als gezin weer verenigd. Zelfs onze opstandige puber had genoten van de avond. Dat was toch wel een knipoogmomentje. Eigenlijk was het maar goed dat ik niet bij ze zat. Ik was zo ontroerd, dat de hele avond de tranen over mijn wangen stroomden en dan wil je geen pubers in de buurt.
Hou je haaks!
Alle blogs over knipoogmomentjes vind je onderaan deze pagina. Even scrollen en je ziet ze staan.
Geef een reactie