Liever een tevreden klant, dan trammelant was het devies van mijn opticien waar ik een nieuwe bril kocht. Ook dit ging niet van een leien dakje, maar leverde de nodige problemen op. Zucht! Kan er dan niets normaal gaan met mijn lastige lijf? Blijkbaar niet.
Deze zomer moest het er toch echt van komen: een nieuwe bril. Ik ben daar altijd een beetje huiverig voor: met een hypergevoelig systeem is een switch altijd een probleem.
Ook deze keer verliep niet zonder gedoe, maar dankzij de superservice van mijn opticien kwam het toch goed.
Al sinds mijn vierde draag ik een bril (toen nog een brilletje) vanwege fixatie disparatie. Mijn ogen werken niet samen, maar apart.
Mijn hersenen moeten dus extra hard werken om hier een beeld van te maken. Daarnaast staan mijn pupillen ongelijk. Ik kan dus nooit terecht bij een huis-tuin-en-keuken-opticien. Dat heeft dus ook altijd financiële consequenties.
Vroeger was het een heel gedoe om het juiste prisma (want dat heb je dan nodig) te berekenen. Ik ging dan ook altijd naar de oogarts.
Later volgde geklungel met oogdruppels waardoor je gehandicapt het ziekenhuis verliet, maar inmiddels bestaat er een apparaat wat het opmeten van het benodigde prisma tot een fluitje van een cent maakt.
Omdat mijn lastige lijf het niet zo lang buitenshuis uithoudt, was dit de perfecte oplossing. Voor wie het weten wilt: het is Eye-genius van Hoya.
Nu nog een opticien/optometrist vinden, die een beetje in de buurt zit. Zo kwam ik bij Van Kouwen in Maarssen terecht.
Wij gingen daar dus heen en de oogmeting verliep soepel. Ik koos een leuk klein, rond brilletje (weer eens wat anders), wat ik de week daarop op kon halen. Eind goed, al goed, denk je dan. Niets is minder waar.
Mijn hypergevoelige brein bleef dat brilletje registreren. Ik bleef tegen de randen aankijken. Wat had ik gedaan! Mijn vorige bril was groter en had dat mankement niet.
Na heel wat weken wennen en steeds ergere problemen (zoals het verlies van mijn evenwicht) besloten we terug te gaan (ik had al eerder gebeld) en het probleem aan te kaarten.
Het kwam dus absoluut niet door een foute oogmeting, maar door het feit dat ikzelf voor het verkeerde montuur koos. Ik maakte me ernstig zorgen over de financiën.
Het was geen goedkope bril, zoals je bij een huis-tuin-en-keuken-opticien wel vindt. Als ik weer een exemplaar moest kopen zonder vergoeding van de ziektekostenverzekering, zou dat een echte financiële strop zijn.
Liever een tevreden klant, dan trammelant
Maar nu komt het: ik mocht mijn bril omruilen voor een ander exemplaar. Dat de glazen dan niet meer pasten, was geen probleem. Liever een tevreden klant, dan trammelant. Dat is het devies van Van Kouwen uit Maarsen. Een opticien met oog voor de klant.
Ik kon de man wel zoenen. Dat doe je niet, maar het had gekund. Dat was nog een knipoogje waar je U tegen zegt. Daar kan ik weer even op vooruit.
Ik bood nog aan om dan nieuwe glazen in mijn oude bril te zetten, maar dat wees hij resoluut af. Ik mocht een nieuw montuur uitkiezen.
Heel wijs (vond ik zelf) nam ik geen risico. Ik koos nu voor een montuur wat heel erg op dat van mijn vorige bril leek. Nu in het blauw. Let niet op de onderkinnen. Dat is de leeftijd!
Ik had het hele alfabet vol positieve woorden (zie hiervoor mijn webshop) wel over hem uit willen storten.
Maar dat heb ik niet gedaan. Het had gekund. Welke letter denk je, zou het beste op hem van toepassing zijn? En welke variant?
Wat een service! Als een blij ei verliet ik de winkel. Daar heel dichtbij zit een kringloop winkel en het was fijn om daar nog even een kijkje te nemen. Lekker even shoppen (shopaholic confessions).
Niet te lang, want ook deze bril moet weer even wennen, maar ik vertrouw erop dat dat geen probleem zal zijn.
De moraal van dit verhaal? Als je een klein brilletje kiest, moet je wel bedenken dat je altijd tegen de rand aankijkt. Daar moet je tegen kunnen.
Het went echt niet altijd. Kies bovendien een opticien die service biedt. Ik kan die van mij aanraden!
Hou je haaks!
Meer knipoogjes vind je onderaan deze pagina.
Geef een reactie