Ik was blij met het gesprek dat onze zoon had met een deskundige op dit gebied. Hoe ik reageerde op zijn vermeende biseksualiteit.
Hij was op gesprek geweest (zie blog 2) in zijn eentje (zou ik nu nooit meer doen). Ik zou meegaan. Er werd geconstateerd dat hij biseksueel was.
Omdat hij ook christen is, leek het voor mij een done deal. Hij kiest gewoon voor zijn heterokant en wordt gelukkig met vrouw en kinderen. Ik wilde de homoseksualiteit van mijn zoon fiksen en dat leek gelukt. Geregeld! Gefikst! Ik was blij en opgelucht!
Dat was hoe ik reageerde op zijn vermeende biseksualiteit.
Wat later bleek dat hij helemaal niet gelukkig was met de uitslag van dit gesprek. Hij wist immers beter, maar had zichzelf altijd verteld dat een heteroseksuele relatie de enige optie was.
Daardoor leek het tijdens dat gesprek dat hij biseksueel was. Hoe ouder hij werd, bleek steeds meer dat er geen keuze mogelijk was.
Oh ja, hij had het heus wel geprobeerd. Hij zocht contacten met leuke meiden en vertelde er thuis over. Ik merkte wel op dat de passie ontbrak. Ik herinnerde mijn eigen verliefdheden en dat miste ik bij hem.
Maar goed, hij is een man (inmiddels) dus dat zou wel anders zijn. Hij is ook de oudste (van 3 jongens), dus ik heb geen referentiemateriaal.
Ik droomde al over een leuke schoondochter (eindelijk een vrouw over de vloer in mijn mannenhuishouden) en wie weet over een paar jaar kleinkinderen. Een aantal vriendinnen hebben al kleinkids en dat zag ik ook wel zitten.
Toen kwam er een mailtje. Dat hij niet blij was met het gesprek destijds en dat hij niet het idee had dat de sticker biseksueel de juiste was. Hij was nog bezig om het voor zichzelf duidelijk te krijgen hoe het zat.
Ik landde keihard op de grond. Hoe ik reageerde op zijn vermeende biseksualiteit? Met vreugde, maar nu…. Hij zou toch niet… Mijn mooie dromen die ik over hem had, knalden kapot. Nee! Niet dat! Vreselijk!
En wat nog het moeilijkst was: ik kon niet zeggen dat ik er niets mee te maken wilden hebben.
Wat gelukkig wel overeind bleef: een allesoverheersend verlangen om hem mijn liefde en steun te geven. Gelukkig dacht manlief er ook zo over. Hij is onze zoon en we blijven van hem houden, altijd!
Hoe ik reageerde op zijn vermeende biseksualiteit
Meteen heb ik een mailtje gestuurd (nadat ik had geprobeerd te bellen, maar hij zat midden in een college) en hem daarin verteld dat we hem niet zouden laten vallen en dat we van hem houden, no matter wat.
Dat ik dit huilend en vol vragen deed, heb ik er niet bij verteld. Ik realiseerde me dat dit niet te fiksen viel, hoe graag ik dat op dat moment ook wilde…
Lees hier mijn andere mama blogs terug over het uit de kast komen van mijn zoon, maar ook van mij als moeder.
Wist ik toen maar, dat dit niet het einde van de wereld zou blijken te zijn. Ik had nog een hele weg te gaan.
Hou je haaks!
Wat een heftig en toch bijzonder mooi verhaal. Zoonlief is inderdaad jullie eigen vlees en bloed, dar houdt je van, met alles wat in je is. Wat en hoe dat kind ook is. En zo kijkt de Hemelse Vader ook naar ons, Zijn eigen kind, Zijn maaksel.
Dat is nou onvoorwaardelijke liefde. Omarm jullie zoon, verwarm hem met jullie liefde. Wat is hij dan een bofferd.
En ja, jullie gevoelens zijn er, hoe moeilijk en heftig dat kan zijn. Bij de Vader kunnen jullie terecht, Hij zal jullie ook door deze storm heen loodsen. Maar Liefde overwint! De Vrede van de Hemelse Vader jullie allemaal van harte toegewenst en gebeden!
Dankjewel! Liefde overwint inderdaad.