Na de ontboezemingen van zoonlief, moesten ook wij als ouders uit de kast komen. Hoe doe je dat? Hoe zou onze omgeving reageren?
Ik was bang. Wat me nog het meeste angst inboezemde, was de reactie van onze omgeving. Hoe zouden de mensen reageren? Zouden ze over ons kletsen? Zouden ze ons de schuld geven? Hoe zou onze omgeving reageren?
Als iedereen het boek wat ik in mijn vorige blog noemde (‘Verscheurd’ door Justin Lee) zou lezen en ter harte zou nemen, zou ik wel kunnen rekenen op begrip.
Het mooiste in het boek vind ik op een gegeven moment de opmerking van Justins moeder: ik hoef je niet te veroordelen, ik hoef alleen maar je moeder te zijn. Dat maakte voor mij alles zoveel makkelijker.
Maar als ik eerlijk ben, zou ik ook liever met een beschuldigende vinger wijzen in plaats van me in te leven in andermans situatie. Een aantal weken geleden zou ik ook mijn oordeel wel klaar hebben gehad.
Homoseksualiteit was zondig en dat betekende dat je de rest van je leven single moest blijven.
Nu het onze zoon betrof was dat echt zo makkelijk niet. Oordelen is makkelijk als iemand maar ver genoeg van je af staat.
Als zijn geluk je ter harte gaat, is het ongeveer het moeilijkste en daarom deed ik het niet. Best heel lastig.
En wat zouden de mensen uit de kerk zeggen? Ik kende geen mensen in de gemeente die homo zijn.
En dat terwijl toch 5% van de wereldbevolking homo is. Was het maar zo, dat er nog iemand was die homo is.
Ik betrapte mezelf erop dat ik de kerk rondkeek op zoek naar medestanders. Soms zag ik iemand de kerk binnenlopen van begin 30 zonder relatie en dan vroeg ik me af: zou hij ook?
En stel je voor dat onze zoon met hem verkering zou krijgen. Hoe zou ik dat vinden? Brrr, ik moest er nog even niet aan denken.
Maar als er iemand zou zijn in de kerk die met dezelfde gevoelens rondliep, zou dit proces wat minder eenzaam zijn.
Als je voor je gevoel de enige bent, voelt dat bloot, kaal en kwetsbaar. Ik rekende op een bezoek van de kerkenraad of de dominee. En ook vast folder hoe onze zoon van homo weer hetero zou kunnen worden.
Ik kon ze natuurlijk vertellen dat dit niet werkt, maar als je het boek niet hebt gelezen, weet je dit niet. Aan de andere kant kon ik natuurlijk gaan lopen invullen voor een ander.
Hoe zou onze omgeving reageren?
Dat was ook niet eerlijk. Dan velde ik ook een oordeel over een ander. Ik hoopte er voorlopig maar het beste van. Hoe onze omgeving zou reageren was nog even de vraag.
Ik was wel blij dat er in de kerk meer openheid zou komen en dat ook de discussie over homoseksualiteit niet werd gemeden. Nu kon ik alleen maar hopen dat er niet werd geoordeeld, maar dat liefde de boventoon zou voeren.
Wordt vervolgd. Tot zover mijn mama blog: Uit de kast komen (mama blog 6). Mijn andere blogs staan hier op een rijtje.
Laat je inspireren, opbouwen, bemoedigen. Ik wens je veel liefde toe en armen om je heen in je omgeving.
Hou je haaks!
Geef een reactie