Gisteren ging ie mee als leiding naar kamp, onze jongste. Supergoed dat hij zich inzet voor zijn medemens. Dit zorgde voor stress om een toilettas.
Drie dagen lang samen met drie anderen opgroeiend grut bezighouden met sportieve activiteiten en Bijbelse bezinning. Dus er moesten tassen worden ingepakt. Hierdoor ontstond er stress om een toilettas.
Als er wordt gereisd, verdwijnt manlief naar zolder voor de grote tassen en de slaapzak en mamlief pakt meestal de rest in terwijl zoonlief toekijkt en commentaar geeft. Zo zijn de rollen verdeeld.
Dit keer besloot ik het echter anders aan te pakken. Zoonlief (die inmiddels 19 is en het heel prima zelf kan) zou dit keer zelf zijn spullen klaarleggen op zijn bed en mamlief (ik dus) zou kijken of alles compleet was.
Zelf raak ik ook altijd een beetje geagiteerd als er gereisd moet worden. Het liefste neem ik alles mee. Daar heeft ons kroost geen last van. De oudste heb ik nog een beetje besmet met het verzamelvirus, maar de andere twee zijn helemaal gelukkig met hun mobiel en een schone onderbroek (bij wijze van spreken),
Complimenten voor zoonlief, want hij had zich keurig van zijn taak gekweten. De tas was een dag voor vertrek klaar (een hele geruststelling). Behalve de toilettas, die moest nog ergens worden opgevist.
Ook die werd opgespoord en lag klaar in de badkamer. Toen het moment van vertrek aanbrak, bleek er lekkage te zijn in de toilettas. Er had een flesje shampoo gelekt (wat er niet uit was gehaald – ik heb nog zo gezegd: maak je toilettas leeg, etc) en de toilettas was ermee doorweekt. Dat was dus niet gisteren gebeurd, maar was al even zo. Grrr!
Ik heb mijn frustratie (waarom hoor ik dat nu pas, dit is echt niet handig, je moet je spullen ook eerder inpakken en niet op het laatste moment) ingeslikt, want je wilt niet dat je kind met een reprimande op zak naar kamp vertrekt. Hij had al genoeg bagage. Maar wat nu?
Onze tweede zoon was net (al twee weken) terug van vakantie. Die had paps toilettas geleend bij gebrek aan eentje van zichzelf (leuk cadeautje voor Sinterklaas). Dus snel spoedde ik me naar zijn kamer en vroeg waar hij de toilettas van zijn vader had gelaten.
Die had meneer nog niet uitgepakt. Op mijn opmerking: maar ik heb hem nu nodig, volgde eerst een diepe zucht en daarna kieperde hij doodleuk de inhoud op de grond. Zucht! Die vinden we morgen weer met stofzuigen. I know, dat moet hij zelf doen, maar als je wilt dat het goed gebeurt, etc…. En ik ben helemaal panisch van die smerige zilvervissen, dus daarom doen we het zelf (dat je het weet).
Stress om een toilettas
Afijn, zoonlief had een toilettas. Snel zijn spullen erin gedaan (wel ontzettend duurzaam: 1 toilettas voor drie mannen), zoonlief uitgezwaaid, de stress vaarwel gezegd en de toilettas shampoovrij gemaakt.
En dan snappen ze nog niet waar ik me altijd zo druk om maak. Je zou ze toch? Stress om een toilettas.
P.S. Vandaag bij Het Kruidvat toch maar een toilettas gekocht voor nummer 2. Toen ik hem aan hem gaf (hij krijgt een tikkie), was zijn reactie. Die is groot. Ja, schat, dan kan al je zooi erin!
Hou je haaks!
Maak jij ook dat soort avonturen met je kroost mee? Dan heb je wel een knipoogje verdiend. In mijn webshop staan diverse leuke digitale producten met bemoedigende gedichten. Koop er eentje en zet hem in een lijstje. Je bent goud waard, al ziet je kind dat nu nog niet!
Ook is mijn dichtbundel Mammoedig een aanrader. Hij staat boordevol moedergedichten.
Alle knipoogjes staan op deze pagina op een rij. Kun je kiezen ;).
Geef een reactie