Lang hield ik me groot, maar het ging gewoon niet meer. Te lang heb ik volgehouden dat het wel gaat. De sluizen zijn opengebroken en ik heb de hele dag lopen huilen. En zo ben ik helemaal niet! Dit resulteerde erin dat ik werd teleurgesteld door een geannuleerde zomervakantie.
Maandag was ik al bij de huisarts geweest. Omdat de hartritmestoornissen maar niet stoppen, ik me vreselijk wankel voel en de overgang me kwelt. Ik wil gewoon een pilletje waardoor ik me door al mijn onzekerheden wat zekerder ga voelen.
Zodat ik weer alleen op pad durf, al is het maar een rondje bos. Ik was amper binnen of de waterlanders stroomden over mijn wangen. En daar kan ik zo van balen. Ik wil juist sterk en zelfverzekerd overkomen, niet als een huilend hoopje mens.
Hoe meer ik ze probeerde weg te vegen, hoe groter ze werden. Ik werd een grote snottebel. Ik zag het ook allemaal niet meer zitten. De gevraagde antidepressiva kreeg ik (nog) niet, maar zde huisarts wil wel met me gaan kijken naar een oplossing.
Ik noemde bijnieruitputting als mogelijkheid. Daar gaat ze zich in verdiepen. Een quick fix zit er dus niet in. Zo jammer. Ik heb al zoveel rond gespeurd op het internet en zoveel dokters geraadpleegd. Als het zo makkelijk zou zijn, zouden mijn klachten allang tot het verleden behoren.
Nu zijn we een paar dagen later en mijn hartritmestoornissen blijven maar aanhouden. Om gek van te worden. Morgen zouden we op vakantie gaan, maar ik zie het niet zitten.
De reisbestemming was Zuid-Limburg, maar wat moet ik daar? Een uurtje per dag weg en dan in een vreemd, klein huisje binnen zitten? Want buiten is het keiheet. Ik zie mezelf al zitten met mijn opvliegers.
Daarnaast kan ik ook niet fietsen, ook door dat stomme hart. Vlaai met koffie lukt ook niet. Ik verdraag geen suiker en gluten. Bovendien wordt het ook nog tropisch volgende week. Mopperdemopperdemop! Niet echt een goede mindset.
Ik liep vanochtend alweer over. Als het zo doorgaat, word ik een echte huilebalk. Op vakantie gaan lukt nu gewoon niet. We gaan annuleren.
Weet je waar ik nu het meest van baal? Dat ik manlief moet teleurstellen. Ik stel hem al vaak teleur doordat hij mee moet naar afspraken. Ik niet meer zelfstandig meer ben.
En nu gaan we ook niet op vakantie. Heel vervelend, maar het gaat echt niet. Ik weiger om daar als een ziek musje in een vreemde omgeving in een onbekend huisje zielig te gaan zitten zijn. Hier in huis ben ik nog een beetje een held.
Vorig jaar hebben we het wel gedaan, maar toen had ik meer goede dagen. We waren naar Egmond aan Zee. Ik heb nog geen fotoboek gemaakt, dus misschien ga ik dat volgende week wel doen. Nu moeten we het doen met een geannuleerde zomervakantie.
Manlief kan met onze zoons op pad en ik? Ik vermaak me wel met mijn haakwerk en mijn BBC-series.
Moeilijk is het in dan een knipoogje te vangen. Te blijven vertrouwen dat het goedkomt. Een goede mindset te blijven houden. De hoop niet op te geven.
Misschien mijn eigen gedichten maar eens even doornemen. Kijken of ik daar opgewekter en hoopvoller van wordt.
Mijn dichtbundel Mammoedig komt nu echt van pas. Even terugkijken naar toen het nog lekker liep.
Of ik trek de fotoboeken van eerdere vakanties tevoorschijn. Maar ik weet niet of dit een goed idee is als de waterlanders zo hoog zitten.
Een geannuleerde zomervakantie
Uit pure frustratie heb ik weer wat besteld bij Wehkamp (shopaholic confessions). Je bent een shopper of je bent het niet. Zeker als tegenhanger voor een geannuleerde zomervakantie.
Voordat je denkt: en je geloof dan? Dat ben ik even kwijt. Als niets helpt en je je beroerd blijft voelen, je gebeden onverhoord blijven, dan is het lastig. Maar we worden wel weer vrienden, God en ik. Maar nu even niet. Nu ben ik enkel verdrietig.
Volgende keer beter. Misschien gaat de oorzaak gevonden worden. Volgende week ga ik naar de osteopaat, dokter nummer ik ben de tel kwijt. Kijken of die kan helpen.
Hou je haaks!
Alle knipoogjes op een rijtje? Dat kan. Ze staan op deze pagina.
Geef een reactie