Als je je kinderen opvoedt, hoop je altijd dat dat een beetje goed uitpakt. Dat ze leuk opdrogen. Toen ik onze oudste op tv zag en hoe hij sprak over zijn homoseksualiteit was ik toch wel extra trots. Niet op mezelf, want fouten heb ik zoveel gemaakt, maar op hem. Dat hij zo kwetsbaar durfde te zijn. Trots op mijn zoon.

Onze zoon kwam een paar weken geleden thuis en zei dat hij was benaderd door het programma Pointer van NPO1 om zijn verhaal te doen. Hoe het voor hem was om op een reformatorische school te zitten, terwijl je homoseksuele gevoelens hebt.

De titel van docu was Wel homo zijn, niet homo doen.

Toch gek, hoor, om je kind zo in beeld te zien. Hij deed het hartstikke goed. Opnieuw uit de kast, maar nu voor heel Nederland. Ik ben dus ook apetrots.

Ik keek de documentaire twee keer: eerst met gespannen aandacht en later meer ontspannen, omdat je weet wat er komt. Een tweede keer zie en hoor je trouwens weer nieuwe dingen.

Hij vertelde hoe het was voor hem op een school en in een gezin waarin wordt benadrukt dat homoseksualiteit zondig is.

Daar moet je van genezen en de verwachting wordt ook gewekt dat dit mogelijk is. Op school kwam een spreker die eerst homo was en nu gelukkig getrouwd met een vrouw. De hoop die hem dat gaf en de gebeden die werden gedaan aan God om ook hetero te worden. Dat doet wat met je als moeder.

En dan ook waar je moederhart van breekt: dat dat niet lukt. En ook dat er geen ruimte was om over je homoseksuele gevoelens te spreken. Dat je dat ver weg stopte, terwijl het eigenlijk voor de omgeving duidelijk was. Uit de kast komen als moeder valt niet mee.

Want toen hij uit de kast kwam en we dit ook met mensen om ons heen deelden, was er niemand die er vreemd van opkeek. Ook wij als ouders ‘wisten’ het allang.

Toen ontkenden we het. We staken het onder stoelen en banken. Met de kennis van nu had ik het heel anders gedaan. Bij twijfel, maak het bespreekbaar. Dat zorgt dat je kind minder eenzaam is.

Hij vertelde ook dat hij was gepest. Hierover schreef ik al eerder een blog. Hij is geen hij, hij is geen zij, hij is het allebei. Dat kreeg hij te horen. Die pesterijen zouden je bijna je identiteit ontnemen. Dan breekt mijn moederhart.

Trots op mijn zoon

Maar ik zou ook die pesters bij de kraag willen grijpen en vertellen wat hun gedrag met mijn zoon doet. Zou dat zin hebben gehad? Ik denk het niet. Maar hierover vertellen wel.

Dat is mijn motivatie, maar ook die van hem. Haal homoseksualiteit uit het verdomhoekje. Maak het bespreekbaar.

Hoe rustig en zonder oordeel hij zijn verhaal deed, daar ben ik trots op. Ondanks onze fouten is er een prachtig mens ontstaan. Het heeft mij gevormd als moeder. Hoe trots kun je zijn op je zoon.

Mijn oordelen als refomeisje moest ik laten gaan. In de plaats is er een moeder geboren die heeft geleerd (met heel veel vallen en weer opstaan) wat onvoorwaardelijke liefde is.

Een moeder die gigantisch trots is op haar oudste, die zijn homoseksualiteit helemaal heeft geaccepteerd en ook dol is op zijn vriend. Het hoort bij hem.

Zou hij hetero zijn, dan was hij nooit zo mooi geworden en was ik absoluut een slechtere moeder geweest!

Aan het eind van het programma noemt mijn zoon mij zelfs (eek!). Dat ik soms weleens hoop dat de mensen met de sterkste mening tegen homoseksualiteit iemand krijgen in de omgeving die zo is. Dan krijg je echt een ander beeld van wat liefde is.

Liefde overwint alles. Dat heb ik wel geleerd.

Vind je het leuk om de uitzending terug te kijken? Dat kan! De link heb ik eerder al genoemd.

Wil je praten over een kind wat met homoseksuele gevoelens worstelt? Dat kan ook. Samen met een andere moeder is er een praatgroep. Daar ben je van harte welkom.

In de kast blijven zitten is in ieder geval geen optie. Ook niet als anderen er anders over denken.

Hou je haaks!

P.S. Wil je nog meer mamablogs lezen? Kijk dan even op deze pagina. Hier staan ze op een rijtje.